Μετασχηματισμοί του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος από τη μεταπολίτευση μέχρι την κρίση: συνέχειες και ρήξεις

Με το παρόν άρθρο επιχειρείται μία εναλλακτική περιοδολόγηση του μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού, επιλέγοντας πρώτον, να οριοθετήσουμε το θεσμικό περιβάλλον υιοθετώντας μία δυναμική ανάγνωση της δομής εκπροσώπησης συμφερόντων, δεύτερον να μελετήσουμε τον συνδικαλισμό ως προς τρεις στιγμές: την ταξική στιγμή των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων ۠ την δικαιωματική στιγμή της δεκαετίας του ’80 ۠ την ευρωπαϊκή στιγμή, η οποία σηματοδοτεί αναβάθμιση της stricto sensu οικονομικής λειτουργίας, εις βάρος της πολιτικής-κοινωνικής. Ο εργατικός ριζοσπαστισμός των αρχών της κρίσης, στερούμενος ενός συνεκτικού εγχειρήματος αναζωογόνησης και όντας σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αδυνατεί να καταστεί ηγεμονικός, με αρνητικές συνέπειες και για τις τρεις λειτουργίες του συνδικαλιστικού κινήματος (οικονομική, κοινωνική, πολιτική).