Κείμενο εργασίας (σε ψηφιακή μορφή)

Η ελληνική οικονομία εμφάνιζε ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000 μιαν ιδιαίτερη αναπτυξιακή δυναμική. Πολλοί, όμως, αναλυτές επικαλούνταν σταθερά από τότε την ανάγκη μεταβολής του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας και της εξέλιξης του παραγωγικού προτύπου, δίνοντας έμφαση σε δραστηριότητες έντασης γνώσης. Σήμερα η μονοδιάστατη εφαρμογή της εσωτερικής υποτίμησης για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας και η μακρά ύφεση που βιώνει η ελληνική οικονομία καθιστούν επιτακτική τη μεταβολή ή έστω τον εμπλουτισμό του ακολουθούμενου μίγματος πολιτικής και με αναπτυξιακές δράσεις. Η μελέτη αυτή αναδεικνύει το επιχείρημα ότι με βάση τη θεωρία αλλά και εμπειρικά παραδείγματα από άλλες χώρες είναι αναγκαία η «προτεραιοποίηση» κατεξοχήν αναπτυξιακών τομέων, όπως είναι ο τομέας της έρευνας, της τεχνολογίας και της καινοτομίας. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στην ελληνική περίπτωση, και πρακτικά, προς μια τέτοια κατεύθυνση συνηγορούν ορισμένα στοιχεία ή επιδόσεις του ελληνικού συστήματος έρευνας και καινοτομίας που φανερώνουν μια αναπτυξιακή δυναμική και ιδιότητες άνω του μέσου όρου μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται αναφορά και στη σχετική αναβάθμιση των τομέων έντασης γνώσης μεταξύ των δημόσιων πολιτικών, τόσο συμβολικά, όσο και πρακτικά, αν και εν μέσω της βαθιάς κρίσης που περνά η ελληνική κοινωνία και οικονομία, η έρευνα και η τεχνολογία εξακολουθούν να μην αποτελούν κυρίαρχες επιλογές στη δημόσια σφαίρα.